ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Αφού δεν μπορείς να μου δείξεις αυτή την κατεύθυνση από τα αριστερά προς τα δεξιά, σε παρακαλώ να μου την περιγράψεις με λέξεις.
ΕΓΩ: Αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε τη δεξιά σας πλευρά από την αριστερή, φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω με τα λόγια να σας δώσω να καταλάβετε τί εννοώ. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι αγνοείτε μια τόσο απλή διάκριση.
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Δε σε καταλαβαίνω καθόλου.
ΕΓΩ: Αλίμονο! Πώς να γίνω πιο σαφής; Όταν κινείσθε, δεν σας δημιουργείται η εντύπωση ότι θα μπορούσατε να κινηθείτε διαφορετικά και να στρέφετε το μάτι σας έτσι ώστε να κοιτάξετε προς την κατεύθυνση που είναι τώρα στραμμένη η πλευρά σας; Μ' άλλα λόγια, αντί να κινείσθε πάντα προς την κατεύθυνση του ενός από τα δυο άκρα σας, δεν αισθάνεσθε ποτέ την επιθυμία να κινηθείτε προς την κατεύθυνση ας πούμε της πλευράς σας;
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Ποτέ. Άλλωστε τι θέλεις να πεις; Πώς μπορούν τα σωθικά ενός ανθρώπου να «στραφούν» προς οποιαδήποτε κατεύθυνση; Για να το πω διαφορετικά, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κινηθεί προς την κατεύθυνση των σωθικών του;
ΕΓΩ: Αφού λοιπόν δεν μπορώ να γίνω σαφής με τις λέξεις, θα δοκιμάσω την πράξη. Θα απομακρυνθώ σιγά σιγά από την Γραμμοχώρα ακολουθώντας την κατεύθυνση που επιθυμώ να σας δείξω.
Και αμέσως άρχισα να απομακρύνω το σώμα μου από τη Γραμμοχώρα. Όσο ένα τμήμα του σώματός μου εξακολουθούσε να παραμένει στο Βασίλειό του και στο οπτικό του πεδίο ο βασιλιάς φώναζε:
«Σε βλέπω, σε βλέπω ακόμα, δεν κινείσαι!»
Αλλά όταν τελικά έφυγα από την Γραμμή του, τότε ούρλιαξε με στριγγιά φωνή:
«Πάει αυτή πέθανε! Εξαφανίστηκε!»
«Δεν πέθανα », φώναξα, «απλά είμαι έξω από την Γραμμοχώρα, δηλαδή έξω από αυτή την Ευθεία Γραμμή που ονομάζεται Χώρο. Είμαι στον αληθινό Χώρο, όπου μπορώ να δω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Και αυτή τη στιγμή μπορώ να δω τη Γραμμή σας, δηλαδή την πλευρά σας ή τα σωθικά σας, χρησιμοποιείστε όποια λέξη θέλετε.
Μπορώ επίσης να δω τους Άνδρες και τις Γυναίκες, Βόρεια και Νότια από εσάς, και τώρα θα τους απαριθμήσω, θα περιγράψω τη σειρά τους, το μέγεθός τους και το διάστημα που χωρίζει τον έναν από τον άλλο».
Αφού το έπραξα με κάθε λεπτομέρεια, φώναξα θριαμβευτικά:
«Τώρα σας έπεισα;» και με αυτά μου τα λόγια ξαναμπήκα στη Γραμμοχώρα στην ίδια θέση όπως προηγουμένως.
Αλλά ο Μονάρχης απάντησε:
«Αν ήσουν λογικός άνδρας, αν και αφού έχεις μόνο μια φωνή είσαι Γυναίκα αλλά τέλος πάντων, αν είχες έστω και μια σταλιά μυαλό θα άκουγες τη φωνή της λογικής. Μου ζητάς να πιστέψω ότι υπάρχει κι άλλη Γραμμή εκτός από αυτή που μου δίνουν οι αισθήσεις μου και μια άλλη κατεύθυνση εκτός από αυτή που γνωρίζω στην καθημερινή μου ζωή. Και εγώ με τη σειρά μου σου ζητώ να μου περιγράψεις με λέξεις ή να μου δείξεις με τη κίνηση αυτή την άλλη Γραμμή για την οποία μιλάς. Αντί όμως να κινηθείς, με κάποιο μαγικό τέχνασμα εξαφανίζεσαι και αντί να μου περιγράψεις με σαφήνεια τον καινούριο Κόσμο σου, μου αραδιάζεις αριθμούς και μεγέθη για την ακολουθία μου, πράγματα που γνωρίζει ακόμα κι ένα παιδί στην πρωτεύουσά μου. Τι θα μπορούσε να είναι πιο παράλογο και πιο αυθάδες; Παραδέξου την ανοησία σου ή φύγε από την επικράτειά μου».
Abbot, Ε. Α. (1999). Η Επιπεδοχώρα. Αθήνα: Εκδόσεις Αιώρα. σελ. 96-98
