Σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό κείμενό του, ο φίλος μου επιθυμεί τώρα να αποκηρύξει τις Κυκλικές ή αριστοκρατικές τάσεις του –όπως ήταν φυσικό-του αποδόθηκαν από κάποιους σχολιαστές. Ενώ αναγνωρίζει την πνευματική δύναμη χάρη στην οποία μερικοί Κύκλοι διατήρησαν επί αιώνες την υπεροχή τους έναντι του πλήθους των συμπατριωτών τους, πιστεύει ότι η ίδια η ιστορία της Επιπεδοχώρας, χωρίς καμιά ανάγκη δικής του ερμηνείας, αποδεικνύει πως οι Επαναστάσεις δεν μπορεί να πνίγονται πάντα στο αίμα και πως η Φύση, περιορίζοντας την γονιμότητα των Κύκλων, προδίκασε τελικά την πτώση τους-«και σ΄αυτό», λέει, «βλέπω την επιβεβαίωση του μεγαλειώδους Νόμου όλων των κόσμων, σύμφωνα με τον οποίο ενώ η σοφία του Ανθρώπου νομίζει ότι δουλεύει για την εκπλήρωση ενός σκοπού, η σοφία της Φύσης τον οδηγεί στην εκπλήρωση κάποιου άλλου, εντελώς διαφορετικού και πολύ ανώτερου». Κατά τ΄άλλα, παρακαλεί τους αναγνώστες του να μην υποθέσουν ότι η παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής στην Επιπεδοχώρα αντιστοιχεί υποχρεωτικά σε κάποια λεπτομέρεια της Χωροχώρας. Παρ΄όλα αυτά ελπίζει ότι το έργο του, εκτός από διασκεδαστικό, μπορεί να φανεί χρήσιμο στους κατοίκους εκείνους της Xωροχώρας που διαθέτουν μετριοπάθεια και διαλλακτικότητα, σ΄αυτούς που-μιλώντας για κάτι σημαντικό που ξεπερνάει τις αισθήσεις-δεν θα πουν ούτε «Αυτό είναι αδύνατον» ούτε «Προφανώς είναι έτσι, το ξέρουμε».

Abbot, Ε. Α. (1999). Η Επιπεδοχώρα. Αθήνα: Εκδόσεις Αιώρα. σελ. 15-16

Marcel Duchamp (1887-1968). Εικόνα από το βιβλίο: Χαραλαμπίδης, Ά. (1994). Η τέχνη του 20ού αιώνα : Ζωγραφική, πλαστική, αρχιτεκτονική 1880-1920. Θεσσαλονίκη : University Studio Press.

Sequence
στον Φίλιππο Βλάχο

"Ο άλλος συνέχεια βάδιζε άχρονος πιά,
σφαγμένος, λάμνοντας με τα ξαφτέρουγα
σπίθιζε το κεφάλι του σα δισκοπότηρο
κι ανέβαινε κι ανέβαινε:
-...Τη σεξουαλική υψικάμινο
ξεφώνησαν οι θυμικοί.
ένας μόνο στωικός: -Τις λαμπηδόνες ,είπε
-Τούτο εστί το σώμα μου χίλια κομμάτια
κοπετός που πάει τραίνο η τουφεκιά."

Έκτωρ Κακναβάτος. (1981). ΔΙΗΓΗΣΗ. Τυπογραφείο Κείμενα. σελ. 26-27

MarcelDuchamp (Μαρσέλ Ντυσάν)

Γάλλος καλλιτέχνης και θεωρητικός (1887-1968). Αν και δημιούργησε λίγα έργα στη ζωή του, θεωρείται ως μια από τις ισχυρότερες μορφές της τέχνης του 20^ου αιώνα, λόγω των πρωτοτύπων και γόνιμων  ιδεών του.

Έγινε ξαφνικά διάσημος με το έργο του ’’Γυμνό που κατεβαίνει τη σκάλα’’  όπου συνδυάζονταν οι αρχές του Κυβισμού και του Φουτουρισμού και το οποίο προσκάλεσε σκανδαλώδη επιτυχία στην έκθεση του Οπλοστασίου το 1913. Μετά από αυτό εγκατέλειψε τα συμβατικά μέσα και έγινε μαζί με τον Πικαμπιά  ο ηγέτης του Ντανταϊστικού κινήματος. Το 1913 επινόησε τα έτοιμα αντικείμενα όπως μια ρόδα ποδηλάτου, μια μπουκαλοθήκη και τον περίφημο και προκλητικό ουρητήρα, τον οποίο ονόμασε Συντριβάνι και το υπέγραψε ως Π. Ματ. Μια από τις προκλητικές κινήσεις του ήταν, όταν προσέθεσε μουστάκι, γενειάδα και μια αισχρή επιγραφή σε ένα αντίγραφο της Μόνα Λίζα. Από το 1915 έως το 1923 ασχολήθηκε με το σημαντικότερο έργο του, ζωγραφική και κατασκευή με γυαλί, με εσωτερικό ή σκοτεινό συμβολισμό, το ονόμασε «Η Νύφη ξεγυμνωμένη ακόμη και από τους Μνηστήρες της», γνωστό επίσης ως το Μεγάλο γυαλί. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 συνδύασε την ιδέα της μηχανής με αυτήν της ματαιότητας, κάνοντας μηχανικές κατασκευές που θεωρήθηκαν πρόδρομος της Κινητικής Τέχνης. Ωστόσο αφού άφησε «οριστικά ατέλειωτο» το Μεγάλο Γυαλί, εγκατέλειψε σχεδόν την τέχνη για να ασχοληθεί με το σκάκι.

Με τον τρόπο ζωής του όπως και με τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα έκανε περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη, για να αλλάξει την άποψη για την τέχνη στον 20^ο αιώνα.