Pi. (1998). Σκηνοθέτης: Darren Aronofski. 1ο απόσπασμα (14:45-17:32)

Πλοκή: Στη ζωή όλα μπορούν να εξηγηθούν με βάση τις αριθμητικές αλληλουχίες. Αυτή είναι η θεωρία που έχει υιοθετήσει ο νεαρός μαθηματικός και διάνοια στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, Μαξιμίλιαν Κόεν. Αντικοινωνικός και απομονωμένος, αναπτύσσει μία θεωρία που του επιτρέπει να προβλέπει την πορεία των μετοχών στο χρηματιστήριο. Σύντομα γίνεται στόχος πολυεθνικής εταιρίας αλλά και θρησκευτικών φανατικών.

Περιπέτειες της σκέψης

"....Το ζήτημα είναι αν τα καθαρά

μαθηματικο-γεωμετρικά σχήματα

προηγούνται ή έπονται των

φυσικο-οργανικών. Ίσως και οι δυο

τρόποι να είναι εξίσου νόμιμοι.

Ο ένας υποθέτει ότι ο Αριθμός

προϋπάρχει των αντικειμένων

είτε ως θεϊκή σκέψη και πρότυπο,

είτε και απλώς ως ένστικτο και

ρυθμός του ανθρώπου, όπως

το παρατηρούμε και σε

μερικά ζώα, τις μέλισσες

και τους τερμίτες."

Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας. (1990). Περιπέτειες της σκέψης. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη.

"ΤΟ ΧΑΟΣ δεν έχει πύλες
Είναι στα κουάρκς του πρωτόνιου
Είναι στα γλοιόνια
Είναι εκεί που ο αριθμός
χάνοντας κόκαλα σ' αναβαθμούς

Γίνεται νέφος θεότητας
Γίνεται φράκταλ."

Έκτωρ Κακναβάτος

A beautiful mind. (2001). Σκηνοθέτης: Ron Howard. 2ο απόσπασμα (10:06-11:20)

Πλοκή: Έτος 1947 κι ο John Nash σε ηλικία μόλις 22 ετών, σπουδαστής στο Princeton, θα καταπλήξει τους πάντες με το εκπληκτικό του ταλέντο στα μαθηματικά. Ευφυής, αλλά χωρίς ικανότητα ν' αναπτύξει κοινωνική ζωή, κυριευμένος από την εμμονή του να βρει μια ιδέα πραγματικά νεωτεριστική. Σύντομα προάγεται σε διδάκτορα, ανατρέποντας μια θεωρία του Adam Smith, πατέρα της μοντέρνας οικονομίας και βρίσκει μια θέση στο MIT. Την ίδια εποχή συνεργάζεται σε κυβερνητικές υπηρεσίες αποκωδικοποιώντας μυστικούς κώδικες, ενώ γνωρίζει την Alicia με την οποία και παντρεύεται. Όμως μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η περίοδος ευτυχίας θα τελειώσει, ξεκινώντας μια άλλη, γεμάτη παρανοϊκές ψευδαισθήσεις που θα οδηγήσουν στη διάγνωση της σχιζοφρένειας και σε εκτεταμένες θεραπείες.

Δημήτρης Κοντός (1931-1996)

Δημήτρης Κοντός

Ζωγράφος

Γεννήθηκε στη Τρίπολη το 1931 και πέθανε στο Λονδίνο το 1996.

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ(1950-55), με δάσκαλο το Γ. Μόραλη. Συνέχισε τις σπουδές στη ScuoladegliArtiOrnamentalidiSanJiacopoΣΤΗ Ρώμη (1956-1961). Εκεί μαζί με τους ζωγράφους Γ.Γαϊτη, Βλ.  Κανιάρη, Κ. Τσόκλη και Ν. Κεσσανλή, ίδρυσε την καλλιτεχνική ομάδα «Σ» (Sigma).

Το διάστημα 1961-1963 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι. Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε βοηθός της έδρας Ελευθέρου Σχεδίου στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και το 1968 έγινε επιμελητής. Το 1974 πήρε υποτροφία από το Ίδρυμα Ford. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ. Το 1984 εξελέγη καθηγητής και στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρός του επί πενταετία.

Εργάστηκε αθόρυβα και πειραματίστηκε πάνω σε νέους τρόπους προσωπικής έκφρασης. Προικισμένος σχεδιαστής περισσότερο προωθεί τη χειρονομιακή ζωγραφική πράξη και καλλιεργεί ένα προσωπικό ιδίωμα της άμορφης τέχνης, όπου ενδιαφέρεται για την αναγλυφικότητα και χρησιμοποιεί λίγα καθαρά χρώματα απευθείας από το σωληνάριο.

Ένας από τους πρωτοπόρους της αφηρημένης τέχνης στο τόπο μας και αυτός που  με τη σειρά ‘’Ομογενέσεις’’ το 1963 εισάγει μια πρώτη προσέγγιση της εννοιολογικής  τέχνης στο τόπο μας.   

Παρουσίασε τα έργα του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΜΑΣ  κ.α.

----Αγάπησα περισσότερο τη ζωή από τη τέχνη. Και δεν έχω ενοχές γι’ αυτό.----Δημήτρης Κοντός.

Το έργο που χρησιμοποιήσαμε ονομάζεται RomanPictural, 1967 και αναδ. Το 1991. Πρόκειται για ένα κείμενο χωρίς λόγια που μεταβάλλει το θεατή του έργου τέχνης σε αναγνώστη. Αρθρώνεται από μαύρες σπειροειδής γραμμές που επαναλαμβάνονται με ρυθμικές κινήσεις και επεκτείνονται πάνω στο λευκό χαρτί, συμπλέκονται, πυκνώνουν και αραιώνουν, δημιουργώντας νεφελώματα και συσπειρώσεις ανεικονικών μορφών που συσσωρεύουν ενέργεια. Το RommanPicturalείναι ένα λιτό χειρονομιακό παιχνίδι του άσπρου-μαύρου, που αφηγείται τη δραματική περιπέτεια της γραμμής  και προβάλλει τις εκφραστικές δυνατότητες τις έξω από τις συμβάσεις του σχεδίου και της αναπαραστατικής σύνθεσης.

Μόλις εμφανίστηκε ο Χραντ στη σκηνή το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Όταν όμως κάθισε και πήρε στα γόνατά του το ούτι επικράτησε απόλυτη σιωπή. Μία, μία, λες και δίσταζαν, άρχισαν να βγαίνουν οι νότες από το αρχαίο όργανο, δημιουργώντας μιαν αρμονική ακολουθία, κάτι ανάλογο με μια διαδοχή σχημάτων ή ακόμα και λέξεων που έκτιζαν βήμα προς βήμα μια λογική πρόταση. Κάποτε η μουσική φράση έφτασε στο τέλος της και άρχισε να διαβάζεται αντίστροφα, σε μια τέλεια αξονική συμμετρία. Μόλις έφτασε πίσω στην πρώτη λέξη ο Χραντ την ξανάπιασε από την αρχή, πιο γρήγορα αυτή τη φορά – μια ομοιοθεσία με λόγο αρκετά μικρό, μια συρρίκνωση. Επανέλαβε το ίδιο αρκετές φορές σε ψηλότερες και χαμηλότερες κλίμακες, άλλοτε σε γρήγορο κι άλλοτε σε αργό, βασανιστικά αργόσυρτο ρυθμό. Σταδιακά μπήκε στο παιχνίδι μια δεύτερη φράση, ύστερα μια Τρίτη, όλες ευδιάκριτες, σ' ένα διάλογο που νόμιζα ότι άκουγα τα λόγια του. Δεν κατάλαβα ποια ακριβώς στιγμή ο Χραντ άρχισε να συνοδεύει τη μουσική με τη φωνή του, προφέροντας λόγια ακατάληπτα που στ' αυτιά μου αντηχούσαν απλά σαν ήχοι από ένα δεύτερο όργανο, όχι λιγότερο περίτεχνο από το ούτι, αλλά σίγουρα πιο ανθρώπινο.

Μιχαηλίδης, Τ. (2012). Ο Μέτοικος και η Συμμετρία. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις. σελ. 60-61