Το πρόβλημα του χρώματος στη ζωγραφική

"Δεν υπάρχουν ούτε άσχημες, ούτε δύσμορφες φόρμες. Το ίδιο ισχύει και για τα χρώματα. Κάθε χρώμα, παρμένο στην αντίστοιχή του φόρμα, θα είναι όμορφο, δηλαδή θα προκαλέσει ευχάριστη εντύπωση στο θεατή, το ίδιο ακριβώς και η φόρμα, και αντίστροφα: το ομορφότερο (σύμφωνα με τον Όστβαλντ) χρώμα, χρησιμοποιημένο σε όμορφη, όμως σε ασύμβατη με αυτό φόρμα και σε ασύμβατο χρωματικό χώρο, θα φαίνεται απαίσιο."

Ιβάν Κλιουν. (1996). Ρώσικη Πρωτοπορία 1910-1930 – Η συλλογή Κωστάκη – Θεωρία-Κριτική. Αθήνα: Εκδόσεις ΥΠΠΟ, Εθνική Πινακοθήκη, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. σελ.158-159

"«Σήμερα» ο άνθρωπος κυριαρχείται από τον εξωτερικό κόσμο και το εσωτερικό είναι νεκρό γι' αυτόν. Είναι η τελευταία βαθμίδα προς τα κάτω, το τελευταίο βήμα στο αδιέξοδο, προ ολίγου μιλήσαμε και για την «άβυσσο», σήμερα είναι αρκετή η έκφραση «αδιέξοδο». Ο «σύγχρονος» άνθρωπος γυρεύει την εσωτερική ηρεμία γιατί ο εξωτερικός κόσμος τον ζαλίζει και πιστεύει ότι θα βρει την ηρεμία στην εσωτερική σιωπή, απ' εκεί συνεπάγεται μια αποκλειστική τάση στην Οριζόντια-Κατακόρυφη. Αρχικό συμπέρασμα θα ήταν και μια αποκλειστική τάση στο Μαύρο και Άσπρο, και ήδη μερικές φορές ή ζωγραφική έχει ορμήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η αποκλειστική ένωση της Οριζόντιας-Κατακόρυφης με το Μαύρο και Άσπρο δεν πραγματοποιήθηκε ακόμα. Τότε όλα θα κολυμπούσαν σε μια εσωτερική σιωπή και μόνον οι εξωτερικοί θόρυβοι θα δονούσαν τον κόσμο."