"«Σήμερα» ο άνθρωπος κυριαρχείται από τον εξωτερικό κόσμο και το εσωτερικό είναι νεκρό γι' αυτόν. Είναι η τελευταία βαθμίδα προς τα κάτω, το τελευταίο βήμα στο αδιέξοδο, προ ολίγου μιλήσαμε και για την «άβυσσο», σήμερα είναι αρκετή η έκφραση «αδιέξοδο». Ο «σύγχρονος» άνθρωπος γυρεύει την εσωτερική ηρεμία γιατί ο εξωτερικός κόσμος τον ζαλίζει και πιστεύει ότι θα βρει την ηρεμία στην εσωτερική σιωπή, απ' εκεί συνεπάγεται μια αποκλειστική τάση στην Οριζόντια-Κατακόρυφη. Αρχικό συμπέρασμα θα ήταν και μια αποκλειστική τάση στο Μαύρο και Άσπρο, και ήδη μερικές φορές ή ζωγραφική έχει ορμήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η αποκλειστική ένωση της Οριζόντιας-Κατακόρυφης με το Μαύρο και Άσπρο δεν πραγματοποιήθηκε ακόμα. Τότε όλα θα κολυμπούσαν σε μια εσωτερική σιωπή και μόνον οι εξωτερικοί θόρυβοι θα δονούσαν τον κόσμο."

Η φωνή του

"Ακούς που η σκοτεινιά πήρε να πετάει ρίζες;
που ο θεός γδύνεται την καθετότητά του που
η διάνοια μπήκε μέσα του αράχνη και που
ακροβατεί και που ισάρει τις σημαίες της
και που οι γαλαξίες ταξιδεύουν άσχετοι στα χάη
ανίδεοι ανερμήνευτοι
κι ούτε που χαιρετιούνται;
Ω ' μηδέν αξεπέραστε ισορροπιστή βαθιά στους
Βουβαμένους ουρανούς τα κβάσαρς κι άλλα
Που δεν μας είδανε που δεν τα είδαμε και
Που δεν είναι να μας δουν το ένα του άλλου
Μακριά εσύ εγώ
Βαθιά στους βουβαμένους ουρανούς
Για πάντα"

Έκτωρ Κακναβάτος (1984). In perprtuum. Αθήνα: Τυπογραφείο Κείμενα. σελ. 23