Malevich Kazimir (Μάλεβιτς Καζιμίρ)

Ρώσος ζωγράφος και σχεδιαστής (1878-1935). Μαζί με τον Μοντριάν υπήρξαν οι σημαντικότεροι πρωτοπόροι της  Γεωμετρικής Αφηρημένης τέχνης. Άρχισε να εργάζεται με ύφος κοινότυπο μεταϊμπρεσιονιστικό, αλλά από το 1912  ζωγράφιζε αγροτικά θέματα με βαρύ «σωληνόμορφο» ύφος, όμοιο με εκείνο του Λεζέ.   Άλλα έργα του συνδύαζαν τη διάσπαση της εξωτερικής μορφής του Κυβισμού με την αναπαραγωγή της εικόνας του Φουτουρισμού. Ο Μάλεβιτς εντούτοις φλεγόταν από την επιθυμία «να απελευθερώσει την τέχνη από το βάρος του αντικειμένου» και προώθησε το κίνημα του Σουπρεματισμού το οποίο έφερε για πρώτη φορά την αφηρημένη τέχνη σε μια γεωμετρική , τόσο ριζοσπαστική απλότητα. Ισχυρίστηκε ότι έκανε έναν πίνακα «που δεν αποτελείται παρά από ένα μαύρο τετράγωνο σε ένα λευκό φόντο» μόλις το 1913, αλλά τα έργα των σουπρεματιστών έγιναν γνωστά στο κοινό της Μόσχας το 1915, γι’ αυτό είναι συχνά δύσκολο να χρονολογηθούν τα έργα του. Ο Μάλεβιτς απομακρύνθηκε από την απόλυτη αυστηρότητα πλαγιάζοντας τα κάθετα ορθογώνια, προσθέτοντας περισσότερα χρώματα και εισάγοντας μια πρόταση για Τρίτη διάσταση, ακόμη κι ένα βαθμό ζωγραφικού χειρισμού, αλλά το 1918 επέστρεψε στα πιο καθαρά του ιδεώδη με μια σειρά έργων με τίτλο Άσπρο πάνω σε Άσπρο. Μετά από αυτό φαίνεται ότι κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει άλλο αυτόν τον δρόμο και ουσιαστικά εγκατέλειψε την αφηρημένη ζωγραφική. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη διδασκαλία, το γράψιμο και με τη δημιουργία τρισδιάστατων μοντέλων τα οποία ήταν σημαντικά για την ανάπτυξη του Κονστρουκτιβισμού.   

Proof. (2005). Σκηνοθέτης: John Madden. 2ο απόσπασμα (31:30-31:59 & 08:15-08:31)

Πλοκή: Η Κάθριν, μια ευφυέστατη φοιτήτρια μαθηματικών, καλείται να αντιμετωπίσει το θάνατο του πατέρα της, του καταξιωμένου μαθηματικού Ρόμπερτ, την αδερφή της, την πιθανότητα να έχει κληρονομήσει την παράνοια του πατέρα της και να αποδείξει ότι εκείνη και όχι ο πατέρας της επέλυσε ένα μαθηματικό πρόβλημα, με τη βοήθεια ενός μαθητή του. Μια σειρά ψυχαναγκαστικών σχέσεων ξετυλίγεται, όπου εξερευνάται η συνάφεια της τρέλας με τη διάνοια.

Θα έλεγα ότι το δόγμα των Κύκλων συνοψίζεται στη φράση: «Φρόντιζε το Σχήμα σου». Έτσι όλες οι διδαχές, τόσο οι πολιτικές όσο και οι εκκλησιαστικές ή οι ηθικές, έχουν σαν αντικείμενο τη βελτίωση του ατομικού και συλλογικού Σχήματος και ιδιαίτερα, όπως είναι φυσικό, του Σχήματος των Κύκλων, στους οποίους υπακούν όλοι οι υπόλοιποι.
Είναι προς τιμή των Κύκλων ότι έχουν καταργήσει εκείνες τις αρχαίες αιρέσεις που οδηγούσαν τους ανθρώπους σε σπατάλη ενέργειας και οίκτου, καλλιεργώντας τη μάταιη πίστη ότι η συμπεριφορά μας εξαρτάται από τη θέληση, την προσπάθεια, την κατάρτιση, την ενθάρρυνση, τον έπαινο ή από οτιδήποτε άλλο εκτός από το Σχήμα. Ο Παντόκυκλος-ο πεφωτισμένος Κύκλος που σας ανέφερα προηγουμένως ότι κατέστειλε τη Χρωματική Εξέγερση ήταν αυτός που κατάφερε να πείσει την ανθρωπότητα ότι ο άνθρωπος εξαρτάται μόνο από το Σχήμα του και ότι αν για παράδειγμα γεννηθεί ένα Ισοσκελές Τρίγωνο με τις δυο πλευρές άνισες, τότε είναι σίγουρο ότι θα πάρει τον κακό δρόμο. Γι΄αυτό, πρέπει να πάει στο Νοσοκομείο των Ισοσκελών να του κάνουν τις πλευρές ίσες. Αντίστοιχα, αν είσαι Ισόπλευρο Τρίγωνο, Τετράγωνο ή ακόμα και Πολύγωνο και έχεις κάποια εκ γενετής Ανωμαλία, πρέπει να πας στο αντίστοιχο νοσοκομείο για να θεραπευθείς από την ασθένειά σου. Διαφορετικά σε περιμένουν οι Κρατικές Φυλακές ή το μαχαίρι του Δημίου.
'Όλα τα σφάλματα και τις ελλείψεις, από το πιο ασήμαντο παράπτωμα μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα, ο Παντόκυκλος το απέδιδε στην έλλειψη απόλυτης Κανονικότητας του σώματος, που αν δεν οφείλεται σε εκ γενετής ανωμαλία, η αιτία της θα πρέπει να αναζητηθεί σε κάποια σύγκρουση μέσα στο πλήθος, στην έλλειψη άσκησης ή την υπερβολική άσκηση ή ακόμα και σε κάποια αιφνίδια αλλαγή της θερμοκρασίας που προκάλεσε τη συρρίκνωση ή την επέκταση ενός ευαίσθητου τμήματος του σκελετού. Έτσι, κατέληγε ο πεφωτισμένος Παντόκυκλος, μια νηφάλια αξιολόγηση δεν πρέπει να οδηγεί σε έπαινο της καλής συμπεριφοράς ή σε επίπληξη της κακής. Δεν πρέπει λοιπόν να επαινούμε την ακεραιότητα ενός Τετραγώνου που υπερασπίζεται σωστά τα συμφέροντα των πελατών του, αλλά να θαυμάζουμε τη μεγάλη ακρίβεια της ορθής του γωνίας. Και δεν πρέπει να τα βάζουμε με ένα Ισοσκελές που είναι κλέφτης και ψεύτης, αλλά να εκφράζουμε τη λύπη μας για την ανίατη ανισότητα των πλευρών του.

Abbot, E. A. (1999). Η Επιπεδοχώρα. Αθήνα: Εκδόσεις Αιώρα. σελ. 74-76