Δημήτρης Κοντός (1931-1996)

Δημήτρης Κοντός

Ζωγράφος

Γεννήθηκε στη Τρίπολη το 1931 και πέθανε στο Λονδίνο το 1996.

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ(1950-55), με δάσκαλο το Γ. Μόραλη. Συνέχισε τις σπουδές στη ScuoladegliArtiOrnamentalidiSanJiacopoΣΤΗ Ρώμη (1956-1961). Εκεί μαζί με τους ζωγράφους Γ.Γαϊτη, Βλ.  Κανιάρη, Κ. Τσόκλη και Ν. Κεσσανλή, ίδρυσε την καλλιτεχνική ομάδα «Σ» (Sigma).

Το διάστημα 1961-1963 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι. Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε βοηθός της έδρας Ελευθέρου Σχεδίου στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και το 1968 έγινε επιμελητής. Το 1974 πήρε υποτροφία από το Ίδρυμα Ford. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ. Το 1984 εξελέγη καθηγητής και στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρός του επί πενταετία.

Εργάστηκε αθόρυβα και πειραματίστηκε πάνω σε νέους τρόπους προσωπικής έκφρασης. Προικισμένος σχεδιαστής περισσότερο προωθεί τη χειρονομιακή ζωγραφική πράξη και καλλιεργεί ένα προσωπικό ιδίωμα της άμορφης τέχνης, όπου ενδιαφέρεται για την αναγλυφικότητα και χρησιμοποιεί λίγα καθαρά χρώματα απευθείας από το σωληνάριο.

Ένας από τους πρωτοπόρους της αφηρημένης τέχνης στο τόπο μας και αυτός που  με τη σειρά ‘’Ομογενέσεις’’ το 1963 εισάγει μια πρώτη προσέγγιση της εννοιολογικής  τέχνης στο τόπο μας.   

Παρουσίασε τα έργα του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΜΑΣ  κ.α.

----Αγάπησα περισσότερο τη ζωή από τη τέχνη. Και δεν έχω ενοχές γι’ αυτό.----Δημήτρης Κοντός.

Το έργο που χρησιμοποιήσαμε ονομάζεται RomanPictural, 1967 και αναδ. Το 1991. Πρόκειται για ένα κείμενο χωρίς λόγια που μεταβάλλει το θεατή του έργου τέχνης σε αναγνώστη. Αρθρώνεται από μαύρες σπειροειδής γραμμές που επαναλαμβάνονται με ρυθμικές κινήσεις και επεκτείνονται πάνω στο λευκό χαρτί, συμπλέκονται, πυκνώνουν και αραιώνουν, δημιουργώντας νεφελώματα και συσπειρώσεις ανεικονικών μορφών που συσσωρεύουν ενέργεια. Το RommanPicturalείναι ένα λιτό χειρονομιακό παιχνίδι του άσπρου-μαύρου, που αφηγείται τη δραματική περιπέτεια της γραμμής  και προβάλλει τις εκφραστικές δυνατότητες τις έξω από τις συμβάσεις του σχεδίου και της αναπαραστατικής σύνθεσης.