Το πρόβλημα του χρώματος στη ζωγραφική

"Στη σύνθεση του πίνακα το χρώμα παίζει ένα ρόλο κάθε άλλο παρά τυχαίο. Κλεισμένο στη μια ή την άλλη φόρμα, το χρώμα της προσδίδει και τις ιδιότητές του: εκφραστικότητα, ένταση, ελαφρότητα, βαρύτητα.
Ένας καλός πίνακας ή νωπογραφία, εκτός της ζωηρής του κλίμακας, πρέπει να έχει συντεθεί με βάση μια από τις ακόλουθες αρχές:
1.Με βάση την αρχή της χρωματικής ισορροπίας: στην προκειμένη περίπτωση , οι φόρμες που παρήγαγαν τα διάφορα χρώματα πρέπει να είναι έτσι τοποθετημένες ώστε να μη δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση υπεροχής στη μια ή στην άλλη πλευρά του πίνακα.
2.Με βάση την αρχή της κλίσης προς ένα, δυο ή τρία κέντρα κ.λ.π.
3.Με βάση την αρχή κίνησης της χρωματικής συσσώρευσης διαγωνίως, καθέτως ή οριζοντίως.
4.Με βάση την αρχή κατασκευής της σύνθεσης σε τρίγωνο, κύκλο κ.λ.π.
Πρέπει να ληφθεί επίσης υπόψη και το γεγονός ότι τα χρώματα που χρησιμοποιούνται στο πίνακα, αν έχουν ίση ένταση, δεν είναι δυνατό να δημιουργήσουν την εντύπωση έντονου ως προς τη χρωματική διακόσμηση έργου, γιατί τα χρώματα ίσης έντασης αποδυναμώνονται αμοιβαία.
Η σύνθεση μπορεί να είναι οργανική και ανόργανη, δηλαδή διακοσμητική. Οργανική σύνθεση είναι εκείνη στην οποία οι φόρμες και τα χρώματα συνδέονται στενά μεταξύ τους με εσωτερική άρρηκτη σχέση, ή βρίσκονται σε λογική, αναπόφευκτη αμοιβαία εξάρτηση."

Ιβάν Κλιουν. (1996). ΡΩΣΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ 1910-1930 – Η συλλογή Κωστάκη – Θεωρία-Κριτική. Αθήνα: Εκδόσεις ΥΠΠΟ, Εθνική Πινακοθήκη, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. σελ.158-159