"Αν δύο δυνάμεις δρουν ταυτόχρονα πάνω στο σημείο, έτσι ώστε η μία να είναι συνεχής και επικρατούσα, παράγεται μια καμπύλη γραμμή της οποίας το πρότυπο είναι η απλή καμπύλη.
Συνοπτικά είναι μια ευθεία που έχει εκτραπεί από το δρόμο της κάτω από μια συνεχή πλάγια κλίση – όσο μεγαλώνει η πίεση τόσο η ευθεία εκτρέπεται. Η ένταση προς τα έξω αυξάνει συνεχώς και τελικά η γραμμή ξανακλείνει στα χνάρια της.
Η εσωτερική διαφορά ανάμεσα στις καμπύλες και τις ευθείες συνίσταται στον αριθμό και τη φύση των εντάσεων: στην ευθεία ενεργούν δύο αρχικές οριστικές εντάσεις που παίζουν ασήμαντο ρόλο για την καμπύλη – που τοποθετεί την κύρια έντασή της στο τόξο."

Βασίλυ Καντίνσκι. (1980). Σημείο, γραμμή, επίπεδο. Συμβολή στην ανάλυση των ζωγραφικών στοιχείων. Αθήνα: Εκδόσεις Δωδώνη. σελ. 63-65

"Η ευθεία εκτός των άλλων χαρακτηριστικών φέρει την επιθυμία – αν και καλά κρυμμένη – να παράγει ένα επίπεδο: να μετασχηματιστεί σ' ένα ον πιο γερό, κλειστό στον εαυτό του. Αυτό κατορθώνεται αλλά ενώ η καμπύλη για να δημιουργήσει επίπεδο χρειάζεται δύο δυνάμεις, η ευθεία έχει ανάγκη τριών ωθήσεων. Και όταν το επίπεδο δημιουργηθεί, αρχή και τέλος δεν θα εξαφανιστούν χωρίς ίχνος αλλά διακρίνονται σε τρία μέρη. Ολοκληρωτική απουσία ευθειών και γωνιών στη μία περίπτωση, τρεις ευθείες γραμμές και τρεις γωνίες στην άλλη, είναι οι ενδείξεις των δύο πρωτογόνων επιπέδων των πιο αντιθέτων. Άρα, τα δύο επίπεδα αποτελούν το ζευγάρι των επιπέδων των απ' αρχής αντιθέτων."

Βασίλυ Καντίνσκι. (1980). Σημείο, γραμμή, επίπεδο.Συμβολή στην ανάλυση των ζωγραφικών στοιχείων. Αθήνα: Εκδόσεις Δωδώνη. σελ. 66

"Να αποδίδουμε τη φύση, με βάση τον κύλινδρο, τη σφαίρα και τον κώνο."

Πωλ Σεζάν, Χιού Χόνορ, Τζον Φλέμινγκ. (1993). Ιστορία της Τέχνης. Αθήνα: Εκδόσεις Υποδομή. σελ.120